Η ανδρεία της κλίμακας έναντι της υποταγής και ηττοπάθειας


Πολύ γεμάτος ο πολιτικός χρόνος αυτό το ιστορικό έτος 2010. Με γεγονότα που μπορούν να παραλληλιστούν με το «φαινόμενο σήραγγας» στην κβαντική φυσική. Παλεύουν οι ντόπιες, ευρωπαϊκές και διεθνείς ελίτ να περάσουν από τον 21ο αιώνα κατ’ ευθείαν στον 19ο…. Και τι δεν έχουν επιστρατεύσει…

Ανάμεσα στα πολλά, και μια και έχουμε μπει ήδη στην 4η Κυριακή των ορθοδόξων νηστειών, να σημειώσουμε εμφαντικά πως ο πολιτικός χρόνος συμπλέκεται και με τον εκκλησιολογικό. Σήμερα Κυριακή της Κλίμακας των αρετών, είναι δυνατόν να επιτρέπουμε η ανδρεία να ηττηθεί από την υποταγή και την ηττοπάθεια; Προσωπικά θα γράψω σήμερα παρέα με γρίφους, παραλληλισμούς και προσωπικό τόνο. Το έχω φαίνεται ανάγκη ο ίδιος.

Μίλησα με φίλους, χαλαρούς και σοβαρούς. Μίλησα με φίλες μανάδες που σκέφτονται περισσότερο τα παιδιά τους απ’ ό,τι τα χρόνια της σύνταξής τους. Με μεγάλη δυσκολία κατανοούν το φετινό πέρασμα στην εποχή της δουλοπαροικίας, το οποίο έχει σχεδιαστεί από το κυριλάτο οικονομικό -πολιτικό προσωπικό χρόνια τώρα.

Προπαγανδίζουν οι μεγαλο-υπάλληλοι των καλοπληρωμένων στα ΜΜΕ, με αφορμή την ελληνική εκδοχή της παγκόσμιας κρίσης στο οικονομικό πεδίο, έτσι ώστε να σαρώσουν πλήρως και σύντομα ό,τι έχει απομείνει από το κοινωνικό κράτος, την συλλογική συνείδηση, και την ανδρεία των πολλών στον 20ο αιώνα.

Μια μερίδα της ενδιάμεσης γενιάς, που βρήκε μαγειρεμένο το φαγητό των κατακτήσεων, δυσκολεύεται να κατανοήσει και να εκτιμήσει το εύρημα. Πολύ δε περισσότερο να στηρίξει, να επεκτείνει. Τα παιδιά μας όμως κατανοούν και προετοιμάζονται. Σε τι φόντο θα γίνει λοιπόν ο ταξικός πόλεμος;

Άκουσα φίλο να αυτοαξιολογείται για την αξιοπρέπεια που επιδεικνύει στον τρόπο με τον οποίο εργάζεται όταν ατομικά αποφασίζει να μην απεργήσει… Άκουσα φίλη για τοπως οργίστηκε που μια ομάδα του «πάμε στο πουθενά» (;) της δημιούργησε πρόβλημα στην είσοδο του σχολείου της τη μέρα της απεργίας. Άκουσα «παμίτη» να αυτοαξιολογείται ως επαναστάτης που αντί να πείσει εξασκούσε βία στον φοβισμένο εργαζόμενο.

Μέρες νηστείας φίλοι μου, αλλά επιτρέπουμε να ετοιμάζεται η εξουθένωση των παιδιών μας. Τι είδους νηστεία είναι αυτή; Όχι δεν κρατάμε τη μάχαιρα του δήμιου, αφού αυτή τη φορά αρνηθήκαμε να τον ψηφίσουμε οι πολλοί. Κρατάμε στα χέρια μας όμως σφικτά κάμποσοι ακόμα το βρόχο της ατομικής ηθικής, της ανανδρίας, της ηττοπάθειας.

Η όποια άγνοιά μας πόσο θα δικαιώσει την καλβινική θεολογία και τη νεοκαπιταλιστική ιδεολογία της ατομικής στάσης, που παρουσιάζεται δημόσια αρκετά ότι μας έχει κυριεύσει;
Ευτυχώς που άνθρωποι που ζουν «στις ρίμες της πόλης» ανταποκρίνονται – και χωρίς την φανερή θέλησή τους – οπότε οδηγούνται στο γεύμα της «βασιλείας». Παίρνουν τις θέσεις «πνευματικών ανθρώπων», «νηστευτών» και «ασκητών» χωρίς ανδρεία… Πρόκειται για την μεγάλη θετική έκπληξη που μου δίνει κουράγιο, δύναμη και πνευματική ηδονή. Το έχω μεγάλη ανάγκη τώρα που παλεύουμε πολλές, πολλοί και πολύ μέσα στη σήραγγα των όντως αρετών της κλίμακας…