Η ανδρεία της κλίμακας έναντι της υποταγής και ηττοπάθειας


Πολύ γεμάτος ο πολιτικός χρόνος αυτό το ιστορικό έτος 2010. Με γεγονότα που μπορούν να παραλληλιστούν με το «φαινόμενο σήραγγας» στην κβαντική φυσική. Παλεύουν οι ντόπιες, ευρωπαϊκές και διεθνείς ελίτ να περάσουν από τον 21ο αιώνα κατ’ ευθείαν στον 19ο…. Και τι δεν έχουν επιστρατεύσει…

Ανάμεσα στα πολλά, και μια και έχουμε μπει ήδη στην 4η Κυριακή των ορθοδόξων νηστειών, να σημειώσουμε εμφαντικά πως ο πολιτικός χρόνος συμπλέκεται και με τον εκκλησιολογικό. Σήμερα Κυριακή της Κλίμακας των αρετών, είναι δυνατόν να επιτρέπουμε η ανδρεία να ηττηθεί από την υποταγή και την ηττοπάθεια; Προσωπικά θα γράψω σήμερα παρέα με γρίφους, παραλληλισμούς και προσωπικό τόνο. Το έχω φαίνεται ανάγκη ο ίδιος.

Μίλησα με φίλους, χαλαρούς και σοβαρούς. Μίλησα με φίλες μανάδες που σκέφτονται περισσότερο τα παιδιά τους απ’ ό,τι τα χρόνια της σύνταξής τους. Με μεγάλη δυσκολία κατανοούν το φετινό πέρασμα στην εποχή της δουλοπαροικίας, το οποίο έχει σχεδιαστεί από το κυριλάτο οικονομικό -πολιτικό προσωπικό χρόνια τώρα.

Προπαγανδίζουν οι μεγαλο-υπάλληλοι των καλοπληρωμένων στα ΜΜΕ, με αφορμή την ελληνική εκδοχή της παγκόσμιας κρίσης στο οικονομικό πεδίο, έτσι ώστε να σαρώσουν πλήρως και σύντομα ό,τι έχει απομείνει από το κοινωνικό κράτος, την συλλογική συνείδηση, και την ανδρεία των πολλών στον 20ο αιώνα.

Μια μερίδα της ενδιάμεσης γενιάς, που βρήκε μαγειρεμένο το φαγητό των κατακτήσεων, δυσκολεύεται να κατανοήσει και να εκτιμήσει το εύρημα. Πολύ δε περισσότερο να στηρίξει, να επεκτείνει. Τα παιδιά μας όμως κατανοούν και προετοιμάζονται. Σε τι φόντο θα γίνει λοιπόν ο ταξικός πόλεμος;

Άκουσα φίλο να αυτοαξιολογείται για την αξιοπρέπεια που επιδεικνύει στον τρόπο με τον οποίο εργάζεται όταν ατομικά αποφασίζει να μην απεργήσει… Άκουσα φίλη για τοπως οργίστηκε που μια ομάδα του «πάμε στο πουθενά» (;) της δημιούργησε πρόβλημα στην είσοδο του σχολείου της τη μέρα της απεργίας. Άκουσα «παμίτη» να αυτοαξιολογείται ως επαναστάτης που αντί να πείσει εξασκούσε βία στον φοβισμένο εργαζόμενο.

Μέρες νηστείας φίλοι μου, αλλά επιτρέπουμε να ετοιμάζεται η εξουθένωση των παιδιών μας. Τι είδους νηστεία είναι αυτή; Όχι δεν κρατάμε τη μάχαιρα του δήμιου, αφού αυτή τη φορά αρνηθήκαμε να τον ψηφίσουμε οι πολλοί. Κρατάμε στα χέρια μας όμως σφικτά κάμποσοι ακόμα το βρόχο της ατομικής ηθικής, της ανανδρίας, της ηττοπάθειας.

Η όποια άγνοιά μας πόσο θα δικαιώσει την καλβινική θεολογία και τη νεοκαπιταλιστική ιδεολογία της ατομικής στάσης, που παρουσιάζεται δημόσια αρκετά ότι μας έχει κυριεύσει;
Ευτυχώς που άνθρωποι που ζουν «στις ρίμες της πόλης» ανταποκρίνονται – και χωρίς την φανερή θέλησή τους – οπότε οδηγούνται στο γεύμα της «βασιλείας». Παίρνουν τις θέσεις «πνευματικών ανθρώπων», «νηστευτών» και «ασκητών» χωρίς ανδρεία… Πρόκειται για την μεγάλη θετική έκπληξη που μου δίνει κουράγιο, δύναμη και πνευματική ηδονή. Το έχω μεγάλη ανάγκη τώρα που παλεύουμε πολλές, πολλοί και πολύ μέσα στη σήραγγα των όντως αρετών της κλίμακας…

παντα ειναι αδιανοητο να μην ξαναδεις ενα προσωπο, να μην ξανακουσεις μια φωνη, να μην ξαναζησεις την επικοινωνια των αστειων, των λεξεων, των ματιων, του χαμογελου, που δεν υπαρχει πια..

δεν υπαρχει;

...πως γινεται αυτο;

...Δεν γινεται.

η αμηχανια μπροστα στο "δεν" της υπαρξης ειναι ...ατελειωτη

μονο αποκουμπι η πεποιθηση οτι δεν υφισταται στ' αληθεια.

αν δεν ηταν η ψυχη αιωνια, δεν θα στενοχωριοταν τοσο για το χαμο..

δεν θα ενιωθε μεσα απο τα βαθη της την ατελειωτη αρνηση για το σβησιμο, δεν θα εψαχνε κι αλλη ζωη, κι αλλη υπαρξη... απο που κι ως που;

καλη ανταμωση λοιπόν

αννα βασιλη βασιλη δημητρη γρηγορη ρουλα αριστειδη

εις το επανιδειν, με τα ματια της ψυχης αυτη τη φορα, χωρις το επανωφορι το επιγειο...

Ο δρόμος στον ορίζοντα

Κάθε ψυχή έχει μπροστά της ανοιγμένο ένα μονοπάτι που μόνο εκείνη βλέπει…

Είναι ο δρόμος της, που την καλεί να τον περπατήσει.

Και δεν έχει επιλογές γι’ αυτό το ταξίδι΄

είναι η ζωή της΄ πρέπει να γίνει.

Πού θα φτάσει & πώς θα πορευτεί, ούτε η ίδια το ξέρει.

Γνωρίζει μόνο τις υποσχέσεις του ορίζοντα που την καλεί.

Τα εμπόδια, οι στροφές & τα σταυροδρόμια θα βρεθούν μπροστά της,

-το ένα μετά το άλλο- αναπάντεχα.

Δεν έχει χρόνο να τα μελετήσει και να προετοιμαστεί: με ό,τι έχει μαζέψει μέχρι την ώρα του ξαφνικού ερχομού τους, πρέπει να τα ζυγίσει & να αποφασίσει.

Και να συνεχίσει να περπατά τον δρόμο της,

Τον δικό της δρόμο, που μόνο εκείνη βλέπει.

Γιατί ο δρόμος του καθενός είναι μόνος΄

Να περπατά μόνο παράλληλα μπορεί με άλλον,

Και να κρατούν τα χέρια, πάνω από τους διπλανούς δρόμους τους

χαμογελώντας…

-ίσως-

στο δρόμο του ενός δε χωρεί δεύτερος,

στιγμές μονάχα ξεκούρασης έχουν μαζί…

{αυτές μονάχα επιτρέπει ο δρόμος τους}

ό,τι πρόλαβαν να πουν,

είναι εκεί,

γιατί μετά πρέπει να σηκωθούν οι δύο (συν)οδοιπόροι,

να μπουν στα μονοπάτια τους,

και να περπατήσουν, ο καθένας στα χνάρια της ψυχής του

-μέχρι τον επόμενο μικρό σταθμό αγάπης…

Οἱ χριστιανοί σήμερα

Ὅταν ο σύγχρονος χριστιανός μιλάει για τόν Θεό, ἐννοεῖ, λίγο πολύ, κάτι πού βρίσκεται πέρα μακριά στόν οὐρανό, ἄγνωστο, ἀκατανόητο, φοβερό, ἀπλησίαστο, πού ἁπλά τό ἀποδέχεται, χρήσιμο γιά ὥρα ἀνάγκης, μερικές φορές τοῦ ἀποδίδει μαγικές ἰδιότητες καί συχνά ἐπαναλαμβάνει τό ἀνορθόδοξο «πίστευε καί μή ἐρεύνα».

Κατά τ’ ἄλλα, αὐτή ἡ πίστη στόν Θεό δέν ἐπιφέρει οὐσιαστική ἀλλαγή στήν ζωή τοῦ χριστιανοῦ. Μπορεῖ νά ἐκκλησιάζεται μερικές Κυριακές, νά ἔχῃ στήν βιβλιοθήκη του σύγχρονα πνευματικά βιβλία, παλιές εἰκόνες στο σαλόνι, κάποιο κομποσχοίνι στό χέρι, νά δίνῃ καί λίγη ἐλεημοσύνη. Ὅμως, παραμένει ἀνυπόμονος στό ὅτι οἱ ἄλλοι δέν εἶναι ὅπως τούς θέλει, μίζερος γιά τά χρήματα, βυθισμένος στόν ἀτομισμό, στήν καλοπέραση, στό ἄγχος, στόν ἀνταγωνισμό. Αὐτό, ὅμως, δέν εἶναι ζωή ἐν Χριστῷ· μυρίζει θάνατο.

Σέ τί διαφέρει ὁ χριστιανός σήμερα ἀπό τόν ὑπόλοιπο κόσμο;

Ὅταν δέν ἔχει μακροθυμία, πραότητα, χαρά, ἁπλότητα καί κυρίως ταπείνωση, σημαίνει ὅτι δέν ἔχει νοιώσει τίποτε ἀπό τήν ἐν Χριστῷ ζωή.

Ζωή πού ἀνακαινίζει, μεταμορφώνει καί ὡραιοποιεῖ τόν ἄνθρωπο καί μέσα ἀπό τίς καθη-μερινές δυσκολίες. Ὁ χριστιανός, πρῶτα πρῶτα, καλεῖται νά σκύψῃ καί νά ἀκούσῃ τήν φωνή τοῦ Εὐαγγελίου, πού τόν καλεῖ σέ μία συνεχῆ διακινδύνευση τῆς αὐτάρκειας πού τόν διακατέχει, τοῦ πονηροῦ λογισμοῦ ἐκείνου πού τόν κινεῖ νά λέῃ:

«Ἐμεῖς, δόξα τῷ Θεῷ, δέν κάνουμε τά φοβερά καί αἰσχρά πού βλέπουμε καθημερινά στήν τηλεόραση.

Η σκέψη αὐτή εἶναι μᾶλλον δαιμονοκίνητη καί ὁ ἐφησυχασμός πού δίνει ἀσφαλῶς δέν εἶναι καθόλου ἀγαθός. Δέν θά δώσουμε λόγο στόν Θεό μόνο γιατί δέν πράξαμε τό κακό, ἀλλά καί γιατί δέν πράξαμε τό καλό, δέν ἀγαπήσαμε τρυφερά τήν ἀρετή.

Ἔχουμε μιά μαγική ἀντίληψη περί Ἐκκλησίας ἐμεῖς οἱ χριστιανοί σήμερα

Λέμε: «Ἄν ἔλθῃς στήν Ἐκκλησία, οἱ δουλειές σου θά πᾶνε καλά». Μά ὑπάρχουν χριστιανοί πιστοί πού εἶναι ἄνεργοι, νέοι ἐπιστήμονες ἀδιόριστοι, ἔμποροι πτωχεύσαντες.

Λέμε: «Ἄν δέν ἔλθῃς στήν Ἐκκλησία, θά καταστραφεῖς». Μά ὁ Χριστός δέν πίεσε ἐρχόμενος καμμία συνείδηση. Δέν ἔχουμε τό δικαίωμα νά ἀπειλοῦμε, νά φοβερίζουμε τόν κόσμο, παιανίζοντας μάλιστα ἕναν σκοπό πού μιλᾷ γιά ἕναν Θεό ἀνύπαρκτο, ἕναν Θεό, δηλαδή, τιμωρό, ἐκδικητή, τρομοκράτη, φθονερό, ἀντίδικο. Ἕναν Θεό πού μοιράζει καλές θέσεις ἐργασίας, παχυλούς μισθούς, ὑψηλές συντάξεις, ἐπιδόματα, εὐζωΐα, μακροζωΐα καί λοιπά. Μοιάζουμε μέ διαφημιστές νέων προϊόντων ὀμορφιᾶς ἤ συνηγόρους τοῦ ἀδικημένου Θεοῦ. Δέν ἔχουμε νοιώσει ἀκόμη ἐμεῖς οἱ χριστιανοί τοῦ δύστροπου εἰκοστοῦ αἰῶνος ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Χριστός πού σώζει καί δέν σώζεται ἀπό κανέναν μας. Ὁ Χριστός εἶπε, ἄν θέλουμε ἀπό τήν καρδιά μας τήν τελειότητα, ἄς τόν ἀκολουθήσουμε. Οἱ σημερινοί χριστιανοί γίνονται εἰσαγγελεῖς, βασιλικότεροι τοῦ βασιλέως, μέ ζῆλο ἀνεπίγνωστο, μέ σπουδή ἀδιάκριτη, μέ νόθο ἱεραποστολισμό.

Μά, ἀγαπητοί μου, ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἦταν ἄρρωστοι, φτωχοί οἱ πιό πολλοί, συχνά κυνηγημένοι, ἀνήμποροι, καταφρονεμένοι, δέν τούς ἔπιανε τό μάτι σου. Ὁ Χριστός ἐδοξάσθη στόν Γολγοθά. Ὁ πόνος εἶναι συνοδοιπόρος μας στήν ζωή. Τό σύμβολο τοῦ χριστιανισμοῦ εἶναι ὁ Σταυρός. Δέν ἐπιτρέπεται ἡ παραπληροφόρηση. Στήν Ἐκκλησία μέσα συνεχίζεται, ἐνυπάρχει ὁ πόνος, ἀλλά ἔχει νόημα, ἔχει διέξοδο, ὁδηγεῖ σέ ἀνάσταση. Δέν ἔχουμε τό δικαίωμα, ὡς ὁρισμένοι ὑποψήφιοι πολιτικοί, νά ξεγελᾶμε τόν λαό, ὑποσχόμενοι ἐπιγείους παραδείσους. Ὁ Χριστός εἶπε ὅτι θά ἔχουμε στόν κόσμο αὐτόν θλίψη. Δέν μακαρίζει ὅσους χασομεροῦν στά γέλια.

Ἐπιθυμοῦμε καί δημιουργοῦμε ἕναν νεοχριστιανισμό στά μέτρα μας, στίς ἀνάγκες μας, ἄκοπο, ἄμοχθο, πρόχειρο, εὔκολο, δίχως κανένα κόστος, ἀντιασκητικό, τελικά ἀντιευαγγελικό. Σέ αὐτή τήν προοπτική, ἡ Θεία Λειτουργία στόν ναό εἶναι μιά ἁπλή ἀκρόαση τῶν λεγομένων, μία θέαση τῶν τελουμένων πού θά μπορῇς νά τήν παρακολουθῇς πιό ἥσυχα καί ἀπό τήν πολυθρόνα σου στό σπίτι ἀπό τήν τηλεόραση ἤ τό ραδιόφωνο στό αὐτοκίνητο. Δέν εἶναι θυσία, συμμετοχή, ἐγρήγορση, ἐπί τῷ αὐτῷ πάντων τῶν ἀδελφῶν συγκοινωνούντων καί θερμά δεομένων.

Ἄν δέν γνωρίσουμε τό φῶς τῆς χάριτος, λέμε ὅτι εἴμαστε καλά καί στό ἡμίφως. Στό φῶς ἀποκαλύπτεται ἡ πραγματικότητά μας. Μέσα στό φῶς θ’ ἀποκαλυφθῇ ἡ Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι αὐτό πού φανταζόμαστε, πού νομίζουμε, πού θά θέλαμε νά εἶναι. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μιά μητρική ἀγκάλη, πού ὅλους θέλει νά σώσῃ, ἄν θελήσουν νά σωθοῦν. Δέν εἶναι θεσμός, δέν εἶναι ἰδεολογία, δέν εἶναι παράταξη, δέν εἶναι σύστημα, δέν εἶναι μέρος. Ἡ Ἐκκλησία δέν δικάζει, δέν τιμωρεῖ, δέν ψάχνει γιά ὀπαδούς, δέν μετασχηματίζεται, δέν διαιρεῖ, δέν κουράζεται, δέν ξεκουράζεται, δέν ἀνησυχεῖ νά πείσει ἀποστομωτικά, νά ὑποδουλώσει καί νά κατατροπώσει κανέναν καί ποτέ. Προσέξτε το, παρακαλῶ.

Οἱ χριστιανοί σήμερα πρέπει νά γίνουμε οἱ ἄνθρωποι τῶν καθαρῶν βιωμάτων, νά μιλᾷ πιό βροντερά ἡ ζωή μας ἡ διά ἀπό τά πολλά λόγια μας, νά μήν ἀπαιτοῦμε μέ προπέτεια τό θαῦμα, νά μή βιαζόμαστε στήν προσευχή, ν’ ἀκοῦμε καί τόν ἄλλο, ὅποιος κι ἄν εἶναι, νά ὑπομένουμε τήν ἀντίδραση, τήν ἀντίσταση τοῦ ἄλλου, νά συνεργασθοῦμε μέ τόν Θεό. Ἐμεῖς θά τοῦ δώσουμε τόν ἑκούσιο κόπο μας, τήν ἄσκηση, κι Ἐκεῖνος τήν χάρη Του καί τό ἔλεός Του, ἀφοῦ πάντοτε ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι συνεργεία Θείας Χάριτος καί ἀνθρώπινης ἐνέργειας. Ὁ ἄνθρωπος πλάσθηκε κατ’ εἰκόνα Θεοῦ κι ὁ σκοπός τῆς δημιουργίας του εἶναι ἡ θέωση. Ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου, τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἁγιάζουν τόν ἀγωνιζόμενο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος καθαριζόμενος φωτίζεται καί θεώνεται. Αὐτή εἶναι ἡ ὀρθόδοξη θεολογία, ἡ ἀνθρωπολογία, ἡ ἐκκλησιολογία καί ἡ ἀσκητική τῆς Ἐκκλησίας μας. Μήν ψάχνουμε γιά ἄλλες ἀτραπούς, ὅταν μία εἶναι ἡ ὁδός τῆς σωτηρίας, τῆς θεώσεως, τῆς τελειότητος.

Ἀπό τό βιβλίο «Οἱ χριστιανοί σήμερα»

τοῦ Μοναχοῦ Μωϋσέως Ἁγιορείτου